Periodization of the human age

Uniwersytet

Zarządzania wiekiem

Zasobów ludzkich

Starzenie się i fazy rozwoju człowieka zostały opisane w literaturze naukowej w wielu perspektywach naukowych i zmieniły ich paradygmaty. Platon zwracał już uwagę na różne role społeczne i indywidualne możliwości, zmieniające się wraz z wiekiem. (Zmorzanka, 2011). Poprzednie podziały, które charakteryzują poszczególne okresy życia ludzkiego, były zwykle związane z rekordowym wiekiem i odnosiły się do różnych obszarów funkcjonowania, zarówno w sferze prywatnej, jak i społecznej.


Powyższy podział związany jest w szczególności z podejściem rozwojowym i fazami odnoszącymi się do takiego podejścia. Na uwagę zasługuje następująca teoria: Etapy rozwoju psychospołecznego Erika Eriksona.

Zgodnie z teorią pomyślne zakończenie każdego etapu skutkuje zdrową osobowością i nabyciem podstawowych cnót. Podstawowe cnoty to charakterystyczne siły, które ego może wykorzystać do rozwiązania kolejnych kryzysów.

Etap Kryzys psychospołeczny Podstawowa cnota Wiek
1. Zaufanie vs. nieufność Nadzieja 0 – 1½
2. Autonomia vs. wstyd Będzie 1½ – 3
3. Inicjatywa a poczucie winy Cel, powód 3 – 5
4. Przemysł a niższość Kompetencja 5 – 12
5. Pomieszanie tożsamości z rolą wierność 12 – 18
6. Intymność a izolacja Miłość 18 – 40
7. Generatywność a stagnacja Opieka 40 – 65
8. integralność ego vs. rozpacz Mądrość 65+

Jedną z mocnych stron teorii Eriksona jest jej zdolność do powiązania ważnego rozwoju psychospołecznego przez cały okres życia.

Kompleksowe teoretyczne koncepcje rozwoju człowieka zaproponowały także inni badacze: Charlotte Bühler, Jean Piaget, Sigmund Freud, Lew S. Wygotski, Alfred Adler.