Polityka państw członkowskich UE od dawna aktywnie przyczynia się do zmniejszenia wkładu starszych pracowników. Rządy i ich partnerzy społeczni rozwinęli wspólny interes w promowaniu wcześniejszych emerytur jako ogólnego środka zaradczego na tle kryzysu naftowego w 1973 r. W połączeniu ze spadkiem kilku gałęzi gospodarki, wzrostem bezrobocia i nadwyżką podaży młodszych pracowników od połowy lat 70. XX wieku .
Pomiary, takie jak przedemerytalne w Danii i Niemczech oraz programy wcześniejszych emerytur i zwolnień w Holandii i Wielkiej Brytanii aktywnie zachęcały do wcześniejszego opuszczenia siły roboczej. Negatywny wpływ na zatrudnienie osób starszych miało także wprowadzenie obowiązkowego wieku emerytalnego w kilku krajach (Avramov i Maskova, 2003).
Polityka ta znacząco przyczyniła się do stałego zmniejszania aktywności zawodowej starszych pracowników (w wieku 55-64 lata) od lat siedemdziesiątych. Po dwóch dekadach aktywność ustabilizowała się na najniższym w historii poziomie około 37% na początku lat 90. (1) i utrzymywała się na tym poziomie między 1992 a 2000 rokiem. Oznaczało to paradoks wieku / zatrudnienia: podczas gdy średnia długość życia w UE wzrosła znacznie od lat 50. XX wieku, udział osób starszych w sile roboczej dramatycznie spadł (Walker, 2001).
Zmiana polityki zaczęła się kształtować od wczesnych lat 90. XX wieku, częściowo z powodu rosnących kosztów zabezpieczenia społecznego, przewidywanego wzrostu starzenia się ludności oraz przyszłych niedoborów siły roboczej i umiejętności. Powszechnie uznano również, że programy wcześniejszych emerytur okazały się nieskuteczne i bardzo kosztowne dla społeczeństwa (Walker, 2001; Davey, 2002; Avramov i Maskova, 2003).
(1) Walker, 2001; von Nordheim, 2003; Avramov i Maskova, 2003. Patrz także baza danych Eurostatu na temat wskaźnika zatrudnienia starszych pracowników według płci (internetowy kod danych tsiem020) http://epp.eurostat.ec.europa.eu/portal/page/portal/statistics/search_database