Kraje opracowały polityki mające na celu zwiększenie udziału starszych pracowników poprzez:
(a) podniesienie wieku emerytalnego, ograniczenie zachęt przedemerytalnych;
(b) opracowanie przepisów dotyczących dyskryminacji ze względu na wiek;
(c) udzielanie dotacji pracodawcom w celu utrzymania zatrudnienia starszych pracowników;
(d) udzielanie dotacji, aby pomóc w ponownym powrocie starszych pracowników do organizacji;
(e) ustanawianie zachęt do uczenia się przez całe życie i rozwoju umiejętności w miejscu pracy;
(f) opracowywanie kampanii uświadamiających mających na celu zmianę nastawienia przedsiębiorstw do starszych pracowników;
(g) tworzenie sponsorowanych przez rząd nagród firmowych za najlepsze praktyki zarządzania wiekiem.
Towarzyszącym tym wydarzeniom krajom towarzyszył szeroki wachlarz dokumentów publikowanych od 2000 r., Poczynając od komunikatu „W kierunku Europy dla wszystkich grup wiekowych” (Komisja Europejska, 1999), w którym wskazano, że wyższe zatrudnienie osób starszych ma kluczowe znaczenie dla pomyślnej reakcji politycznej na postawione wyzwania przez starzenie się populacji. Odbyły się również konferencje podsumowujące.
Jednak strategia lizbońska z marca 2000 r. Wskazała niewystarczający udział starszych pracowników na rynku pracy jako jedną z głównych słabości Unii i wyznaczyła ambitny cel, jakim jest osiągnięcie stopy zatrudnienia w wysokości 70% do 2010 r. Znaczenie zachęcania do większego udziału starsi pracownicy zostali potwierdzeni na kolejnych posiedzeniach Rady Europejskiej od grudnia 2000 r. do marca 2002 r. (Rada Europejska, 2000; 2001a; 2001b; 2001c; 2002). Od posiedzenia Rady Europejskiej w Barcelonie w marcu 2002 r. Nacisk kładziony jest na aktywne starzenie się i zwiększenie aktywności zawodowej starszych pracowników (2) (3).
W marcu 2010 r. Rada Europejska przyjęła strategię „Europa 2020”, w której Komisja Europejska wskazuje na wzrost starzenia się i niskie zatrudnienie – zwłaszcza starszych pracowników – jako dwie główne słabości strukturalne Europy. Komisja zaproponowała cel dotyczący ogólnej stopy zatrudnienia 75% w 2020 r. Cel ten wymaga w szczególności większego zaangażowania starszych pracowników (4), a państwa członkowskie powinny promować nowe formy polityki równowagi między życiem zawodowym i prywatnym oraz polityki aktywnego starzenia się w ramach inicjatywy program nowych umiejętności i miejsc pracy (Komisja Europejska, 2010a). Po przyjęciu strategii „Europa 2020” przyjęto konkluzje Rady w sprawie aktywnego starzenia się w czerwcu tego samego roku (Rada Unii Europejskiej, 2010). W dokumencie Rada wzywa państwa członkowskie i Komisję do poczynienia postępów w 19 konkretnych kwestiach.
Najważniejsze działania związane z aktywnym zarządzaniem wiekiem to „zachęcanie firm do wprowadzania strategii zarządzania wiekiem […]; zwiększenie wskaźników zatrudnienia starszych pracowników poprzez poprawę warunków pracy, inwestowanie w uczenie się przez całe życie i usuwanie przeszkód w zatrudnieniu, w tym związanych z dyskryminacją […]; promowanie dostępu osób starszych do edukacji oraz technologii informacyjnych i komunikacyjnych […; oraz] opracowanie wspólnych zasad aktywnego starzenia się ”(Rada Unii Europejskiej, 2010, s. 6-7).
W komunikacie z Brugii stwierdzono, że „do 2020 r. Europejskie systemy kształcenia i szkolenia zawodowego powinny być bardziej atrakcyjne, odpowiednie, zorientowane na karierę, innowacyjne, dostępne i elastyczne niż w 2010 r.”. Ponadto europejski system kształcenia i szkolenia zawodowego „powinien przyczyniać się do doskonałości i równości w uczeniu się przez całe życie, zapewniając […] łatwo dostępne i wysokiej jakości usługi informacyjne, doradcze i doradcze przez całe życie” (Rada Unii Europejskiej; Komisja Europejska, 2010, s. 6).
W 2010 i 2012 r. UE zwracała również większą uwagę na reformę emerytalną (Komisja Europejska, 2010c). Biała księga Program na rzecz adekwatnych, bezpiecznych i stabilnych emerytur podkreśla potrzebę zreformowania systemów emerytalnych i zwiększenia uczestnictwa kobiet i starszych pracowników w rynku pracy, aby zapewnić, że emerytury będą zarówno stabilne, jak i odpowiednie (Komisja Europejska, 2012c).
(2) Rada Europejska, 2003; 2005; Komisja Europejska, 2005a; 2005b; 2006b; 2009.
(3) Decyzja Rady w sprawie wytycznych dotyczących polityki zatrudnienia państw członkowskich (Rada Unii Europejskiej, 2005). Te same wytyczne zostały przyjęte na lata 2008–2010 decyzją Rady z marca 2008 r. (Rada Unii Europejskiej, 2008a).
(4) Komisja podkreśla również znaczenie stopniowej integracji kobiet i imigrantek na rynku pracy.