Termin starzenie się opisuje proces starzenia się, który zachodzi przez całe życie człowieka. Starzenie się jest nie tylko procesem dynamicznym, ale ma również silny związek z biegiem życia (np. Wpływ poprzednich etapów życia) i kontekstem (np. Wpływ różnych środowisk, takich jak środowisko społeczne). Ponadto istnieją różnice specyficzne dla płci oraz różnice międzyosobnicze / wewnątrzosobnicze, które występują na poziomie poznawczym, fizycznym i / lub społecznym (Bubolz-Lutz i in., 2010, 28).
Wszystkie te różne czynniki mają różny wpływ na proces starzenia się człowieka. Przede wszystkim pokolenie wyżu demograficznego, innymi słowy osoby urodzone po II wojnie światowej, które są jeszcze przed przejściem na emeryturę (w wieku 50–65 lat), są materialnie bezpieczne i aktywniej uczestniczą w życiu społecznym niż poprzednie pokolenia. Udział tych aktywnych seniorów wzrośnie w przyszłości. To pokolenie odpowiada tak zwanej koncepcji „udanego starzenia się” (Baumgartner, Kolland & Wanka, 2013, 26f.): „Według Rowe i Kahna (1997) te trzy główne czynniki muszą zostać spełnione, aby osiągnąć udane starzenie się: [ 1] niskie prawdopodobieństwo wystąpienia chorób i ograniczeń związanych z chorobą, a nawet niepełnosprawności, [2] wysokie zdolności poznawcze i psychiczne oraz [3] aktywny udział w życiu. ”(Baumgartner, Kolland i Wanka, 2013, 28f .; przetłumaczone z niemieckiego).
Aktywne starzenie się oznacza nie tylko aktywność na starość, ale także zdrowie, niezależność i wydajność. Aspekty te są częściowo oparte na teorii udanego starzenia się, gdzie aktywność społeczną i uczestnictwo uznaje się za dobrostan i jakość życia osób starszych. Kolumny aktywnego starzenia się utrzymują zdrowie społeczne, psychiczne i psychiczne tak długo, jak to możliwe. Zdrowie jest ważnym filarem oprócz uczestnictwa i bezpieczeństwa (Baumgartner, Kolland & Wanka, 2013, 26f.). Zdrowie jest zatem kluczowym elementem na starość. Zgodnie z definicją zdrowotną Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) z 1946 r. „Zdrowie […] to stan pełnego fizycznego, psychicznego i społecznego samopoczucia, a nie tylko brak choroby lub niepełnosprawności.” (Światowa Organizacja Zdrowia, 1946 r.) , 119) To rozumienie zdrowia stanowi podstawę podejścia WHO do promocji zdrowia, jak sformułowano w Karcie Ottawskiej z 1986 r. „Promocja zdrowia to proces umożliwiający ludziom zwiększenie kontroli i poprawę ich zdrowia. Aby osiągnąć stan pełnego fizycznego samopoczucia psychicznego i społecznego, jednostka lub grupa musi być w stanie zidentyfikować i zrealizować aspiracje, zaspokoić potrzeby oraz zmienić lub poradzić sobie z otoczeniem. Zdrowie jest zatem postrzegane jako źródło codziennego życia, a nie cel życia. ”(Światowa Organizacja Zdrowia, 1986)